Vikipeedia:GLAM/Stosunki polsko-estońskie/2
| Artykuł 1 | Artykuł 2 | Artykuł 3 | Artykuł 4 | Artykuł 5 | Artykuł 6 | Artykuł 7 | Artykuł 8 | Artykuł 9 | Artykuł 10 |
Estońscy studenci w Polsce na przykładzie Korporacji Wäinla[muuda lähteteksti]
Po zakończeniu estońskiej wojny o niepodległość młode państwo estońskie desperacko potrzebowało najwyższej klasy inżynierów, architektów i wielu innych specjalistów posiadających wiedzę techniczną, aby odbudować kraj, a jednocześnie przywrócić drogi, mosty i przemysł, które ucierpiały w czasie wojny. Chociaż Politechnika Tallińska rozpoczęła działalność w Estonii w 1918 roku, była wyraźnie słabo rozwinięta na początku, a wielu wykładowców nie miało doświadczenia w nauczaniu. Dlatego też wielu Estończyków zainteresowanych naukami technicznymi szukało zagranicznych uczelni. Jedną z najbardziej popularnych placówek ze względu na bliskość, uznanych wykładowców i korzystną sytuację ekonomiczną była Politechnika Gdańska, znajdująca się w Wolnym Mieście Gdańsk: w 1921 r. studiowało tam już ponad 30 Estończyków.
W 1924 r. Estończycy, którzy studiowali w Gdańsku, założyli korporację studencką K!Wäinla, której celem było zjednoczenie studentów w celu podtrzymania ich ducha narodowego i podniesienia morale, ponieważ każdy Estończyk studiujący za granicą był traktowany jako ambasador swojego kraju. Po kilku latach działalność organizacji rozszerzyła się na inne duże miasta w Europie Środkowej, ponieważ wartości głoszone przez Wäinla były przyjmowane także przez Estończyków studiujących na innych zagranicznych uniwersytetach. Oprócz Gdańska najbardziej aktywni Estończycy studiowali w Brnie, Warszawie i Wiedniu. Ponadto założyli filie Wäinla we wszystkich wymienionych wyżej miastach, a w okresie międzywojennym stowarzyszenie miało także swoich przedstawicieli na wielu innych uniwersytetach europejskich.
Niezależnie od tego, czy przyczyną tego była porażka Niemców bałtyckich pokonanych przez Estończyków w wojnie z Landeswehrą, estońska reforma rolna, w której upaństwowiono dwory i ziemie wielu bałtyckich Niemców, czy po prostu polityczne następstwa I wojny światowej, ale stosunek do Estończyków pozostał neutralny wśród niemieckich studentów w tym czasie. Jednak oprócz Niemców znaczna część Polaków studiowała również w Gdańsku, co stanowiło w sumie około jednej piątej studentów. Ich stosunek do Estończyków był znacznie cieplejszy. Już w 1926 r. została zawarta umowa kartelowa (w zasadzie umowa braterstwa) z Polską Korporacją Akademicką Związek Akademików Gdańskich Wisła, w której szeregach był m.in. Leopold Skulski (premier Polski). Warto również wspomnieć o bliskim kontakcie Wäinli z innymi gdańskimi organizacjami studenckimi, takimi jak korporacje Helania i Rosevia. Estońscy i polscy studenci wspólnie świętowali Dzień Niepodległości Estonii w dworku honorowego konsula Witolda Kukowskiego w Orłowie pod Sopotem, gdzie mile widziani byli także miejscowi dyplomaci. Oczywiście wspólne wydarzenia odbywały się częściej niż raz w roku, bo na budowanie relacji składały się również rocznice, przyjęcia i wspólne spędzanie wolnego czasu. Dzięki tym spotkaniom przyjaźń między Estończykami a Polakami trwała nawet po zakończeniu studiów uniwersyteckich.
Podczas gdy w Gdańsku studenci studiowali w języku niemieckim, w Warszawie nauczanie było prowadzone wyłącznie w języku polskim, który był początkowo niezrozumiały dla wielu Estończyków. Oprócz wiedzy merytorycznej, studenci estońscy musieli zatem także szybko nauczyć się języka polskiego. Codzienne funkcjonowanie bardzo to ułatwiało. Studenci mieszkali razem w akademikach, gdzie oczywiście organizowano przyjęcia. Na przyjęciach Estończycy poznawali polską społeczność akademicką, a przy tym szybko stało się jasne, jak ważne są umiejętności taneczne wśród polskich studentów. Rocznicę Republiki Estońskiej obchodzono także w Warszawie: w ambasadzie odbyło się uroczyste przyjęcie. Oprócz przyjaciół Z.A.G. Wisła, członkowie Wäinla bardzo dobrze dogadywali się również z członkami Aquilonii. Między innymi Estończycy i Polacy organizowali wiele imprez (np. wieczory piwne z odczytami esejów w Warszawie), odwiedzano także różne zamki, parki, muzea i kościoły. To wszystko dawało Estończykom wiele okazji do ćwiczenia języka polskiego. Jesienią 1939 r. studia Estończyków w Polsce przerwał wybuch II wojny światowej.
Bibliografia[muuda lähteteksti]
- Eesti Korporatsioonide Liit 50. Toronto, 1966.
- Välis Eesti Korp! Wäinla 1924–1979. Toronto, 1980.